Od Nicole- Quest IX

  Pewnego pięknego poranka postanowiłam pójść do lasu mimo stanowczego zakazu mamy. Nie bałam się spotkać ludzi. W razie, czego wejdę na drzewo, gdzie mnie nie dosięgną. Wśród drzew mogłam pobyć sobą. Skakać sobie po drzewach. Mama porównuje mnie do małych małpek, w których też nie brak życia. Z racji tego, że moje rodzeństwo niezbyt umiało się wspinać na drzewa, zostałam z tą rozrywką całkiem sama. Ale co poradzić.. Wdrapałam się szybko na drzewo, które było niedaleko mnie. Poczułam dotyk kory, który całkowicie mnie rozbudził i naładował niesamowitą energią. Rozhuśtałam się na gałęzi i skoczyłam na inną gałąź. Wszystko poszło po mojej myśli. Czułam przyjemny wietrzyk we włosach. Przeszłam tak jeszcze kilkanaście razy, gdy nagle usłyszałam płacz z prawej. Ostrożnie zeszłam z drzewa zsuwając się na pazurkach i skacząc na zimną ziemię. Co tego dźwięku dzieliły mnie tylko dość wysokie krzaki. Weszłam w nie szybko i wyjrzałam zobaczyć, co się dzieje po ich drugiej stronie. Moim oczom ukazał się mały lis. Nie wyglądał groźnie, a z oczu płynęły mu łzy. Podeszłam do niego nadal zachowując ostrożność. Nigdy nic nie wiadomo. Zwierzątko nawet się na mnie nie spojrzało, co uznałam za dziwne.

-Hej- zaczęłam, a lisek odwrócił się w moją stronę. Jego oczy były całe czerwone od płaczu- Co się stało?

-Mama.. Ona.. Nie ma już jej- wymamrotał maluch zająkując się przy każdym ze słów.

-W jakim sensie?- spytałam- Zmarła czy poszła sobie.

  Lisek pokazał na łapie jedynkę i znów zaczął płakać. Biedny. Musiałam go albo ją zająć. I znaleźć jakieś zajęcie, by nie myślało o takiej stracie.

-Jak masz na imię?

-Carly.

-Miło mi cię poznać Carly. Ja jestem Nicole.

-Jesteś wilkiem?

-Tak.

-A jesteś w jakiejś watasze?

-Jestem w Watasze Srebrnego Kła, a ty?

-Razem z mamą nie byliśmy nigdy w żadnej, ale opowiadała mi, że takie coś istnieje. Mogłabym dołączyć do niej?

-Musiałabym spytać się mamy. W końcu jest to wilcza wataha. Nie ma tam żadnego lisa.

-Szkoda- powiedziała zawiedziona.

-Zrobię, co się da- obiecałam- Może zrobi wyjątek, albo otworzy ramiona do tego, by mogły do nas dołączać też lisy.

-Dziękuję- rzekła i przytuliła się.

-Nie ma, za co- odparłam.

  Oj, nie wiem jak ta sytuacja się skończy, ale oby dobrze.

- W jakim jesteś wieku- spytałam.

-Mam dwa miesiące- odpowiedziała.

-Ja mam sześć miesięcy.

-To nie duża różnica.

-Zgadzam się. To, co ruszamy?

-Okej.

  Poszłyśmy do mojej mamy. Ona zgodziła się, by Carly została, ale będzie po prostu jednorazowym wyjątkiem. Przynajmniej na razie. Kto wie, co może być później.